Destination Nowhere

Χαιρετώ όλους σας. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας, τις μουσικές μου εμπειρίες μέσα από αυτή την ξεχωριστή ενότητα με τον τίτλο Destination Nowhere. Δεν ξέρω αν θα βρεθεί ποτέ προορισμός για ένα και απλό λόγο. Ακόμα δεν τον έχω βρει στην ζωή μου, συνεπώς πως μπορώ να τον βρω για τους άλλους. Ωστόσο η αναζήτηση αυτού του προορισμού θα γίνει μέσα από την μουσική, αυτή που αγαπάμε και αγαπάω.

Οι Hustlers πάντως αν και προσπάθησαν δεν τον βρήκαν και το εξομολογήθηκαν σε μία από τις ανέκδοτες έως πριν λίγα χρόνια ηχογραφήσεις τους (αυτη που ανέβασα). Δημιουργήθηκαν στο Μαιάμι το 1961, έβγαλαν μερικές από τις έξοχες δημιουργίες τους το 1966, το 1968 έκαναν απόπειρα αλλαγής του ονόματός τους σε Dard παίζοντας παράλληλα ως support στους Vanilla Fudge....αλλά ήρθε το τέλος.

The Hustlers - Destination Nowhere (1966)

Το διάσημο κομμάτι τους, αυτό δηλαδή που ξέρουν σχεδόν όλοι είναι το πράγματι εξαιρετικό Naturally Stoned. Ωστόσο ίσως διέφυγε της προσοχής το Revelation's Revolutions και μάλλον δεν έπρεπε.
Οι Avant-Garde ήταν μία Αμερικάνικη ψυχεδελικη αλλά και ποπ μπάντα, που φτιάχτηκε από τους Chuck Woolery και Elkin "Bubba" Fowler το 1967. Πρόλαβαν να βγάλουν τρια σινγκλ.

45s:
1 Yellow Beads/Honey And Gall (Columbia 4-44388) Dec. 1967 -
2 Naturally Stoned/Honey And Gall (Columbia 4-44590) Jul. 1968 40 (Produced by Billy Sherrill)
3 Fly With Me/Revelations Revelations (Columbia 4-44701) Dec. 1968 130

Βρήκα την ευκαιρία τώρα που είναι αργά, να τριγυρίσω λίγο τον νέο αυτό για μένα φιλόξενο χώρο. Σκάλισα λίγο τις μουσικές του, για να βρω πιθανούς μουσικούς προορισμούς που ίσως δεν εξερευνηθηκαν ως τώρα.

Ο κύριος που θα ακούσετε ή ήδη ακούτε, είναι ένας δεξιοτέχνης του fingerstyle. Δεν ξέρω που να εντάξω αυτή τη μουσική, εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι με αγγίζει. Αν ρωτήσετε κάποιον από αυτούς τους δεξιοτέχνες της κιθάρας, θα σας απαντήσουν ότι δεν είμαστε κιθαρίστες αλλά συνθέτες.

Πρόσφατα στην Ελλάδα ήρθε ένας “γίγαντας” του είδους, ο Andy McKee, φίλος του Αμερικάνου Preston Reed για τον οποίον θα πούμε μία άλλη φορά.

Απολαύστε τον.

Που να ξέρει κανείς ότι η πρόοδος της τεχνολογίας θα του φέρει και αναπάντεχες συναντήσεις. Έτυχε να έχω μία τέτοια όταν αποφάσισα να ανεβάσω στο youtube ένα αγαπημένο μου κομμάτι από τους Enfields. Ξαφνικά εμφανίστηκε ο αρχηγός του γκρουπ Ted Munda, o οποίος είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει ένα μέιλ για να με ευχαριστήσει που τον «θυμήθηκα» αλλά και ταυτόχρονα να γράψει ένα σχόλιο youtube για το συγκεκριμένο κομμάτι.

Ted Munda 7 months ago
Yes this song was not written by me as listed on the Album. It was written by Wayne Watson ( Guitar) & Jimmy Crawford ( Drums) of Friends of the Family. An amazing song, I agree! I do not have the lyrics so you must get them off listening to the record. Peace, TM

Ήταν η δεύτερη εμφάνιση του Ted Munda σε μένα καθώς πριν λίγα χρόνια είχε μεσολαβήσει άλλη μία που έλεγε

Blogger Ted said...

My name is Ted Munda and I wrote and sang most of these songs. I appreciate that some of you still enjoy the music. It was a very magical time and the music just flowed out of us naturally.

Peace,
Ted Munda
The Enfields/Friends of the Family
2011

23 April 2011 07:26

Λίγα λόγια για την ιστορία του γκρουπ

Η ιστορία των Enfields ξεκινά το 1964 στο Wilmington του Delaware όταν ο Ted Munda, ο Gordon Belr και ένα πιτσιρικάς ονόματι Rick είχαν ένα γρκουπάκι με το όνομα The Playboys. Την ίδια χρονική περίοδο και στην ίδια περιοχή δρούσε άλλο ένα γκρουπ, οι Touchstones, που έπαιζαν βασικά surf με μέλη τους John Bernard, Bill Galerry, Robin Eaton και Gharles Jenner.

Με κάποιο τρόπο αυτές οι δύο μπάντες ενώθηκαν με τους Ted Muda και John Berbard κιθάρες, Bill Gallery μπάσο, Gordon Bell στα drums και Marc Morgan φωνητικά. Επειδή ο Mac ήταν ηλικιακά μεγαλύτερος από τους άλλους πήγε φαντάρος, για να πάρει την θέση του ο Robin Eaton από τους Touchstones.

Το μόνο που έμενε ήταν να διαλέξουν όνομα και επειδή ήταν επηρεασμένοι από το British Invasion διάλεξαν το όνομα Enfields από την διάσημη Βρετανική καραμπίνα στην πόλη Enfield. Υπήρχαν επίσης, για όσους είχαν ανακατευτεί με παλιές μοτοσικλέτες και οι Royal Enfields.
Το μουσικό τους περιεχόμενο στην αρχή ήταν οι Beatles, Byrds, Beu Brummels. Η πρόταση για συμβόλαιο ήρθε από την Vince Rago, με την ιδέα το single να έχει και στις δύο πλευρές το ίδιο κομμάτι ώστε οι dj’s να μην έχουνπρόβλημα.

Η ιστορία των Enfields τέλειωσε κάπου στα τέλη του χειμώνα το 1967 μετά από ένα αποτυχημένο single όταν διέκοψαν την συμφωνία τους με την Vince Rago.

Ο Ted Nuda βέβαια δεν χρονοτρίβησε. Το Μάιο του 1967 έφτιαξε τους Friends of the Family και παρά το γεγονός ότι ηχογράφησαν κάποια demos δεν υπήρξε εταιρεία να δείξει ενδιαφέρον. Μετά από κάποιες ανακατατάξεις στο γκρουπ έβγαλαν ένα single το Can’t Go Home.

Ο δίσκος περιέχει στην πρώτη πλευρά κομμάτια των Enfields και στην δεύτερη κομμάτια των F.O.F.. Το Lp της Distortion (DB 1003) βγήκε το 1991 αλλά έκτοτε βγήκε μία επανέκδοση to 1993 που περιέχει επιπλέον 5 κομμάτια των Friends of the Family (ο δίσκος της Distortion έχει 13). Ξεχωρίζω το  Last Beach Crusade.

Μανα είναι μόνο μια και μας το θύμισαν άψογα κάποτε οι Harpers Bizarre στον τίτλο του κομματιου. Οι στίχοι αφήνουν να εννοηθουν αλλα θέματα αλλά εμείς ας μείνουμε στο τίτλο.

Λίγα λόγια για την μπάντα από το Βorderlinebooks

Originating from a San Francisco surf band called the Tikis, Harper's Bizarre moved to Los Angeles to capitalize on the folk rock boom. Their sound was called "California Sunshine Rock" by Lilian Roxon and it's basically a mix of folk and soft rock with vocal harmonies. Their debut album was produced by Leon Russell and is a classic of its genre. On the next album, they had their biggest hit with a cover of Simon and Garfunkel's 59th St. Bridge Song (Feelin Groovy) and also did some revivals of oldies from Cole Porter and Glen Miller, with the help of Van Dyke Parks.

For The Secret Life, they were joined by Van Dyke Parks, Ron Elliot, (Beau Brummels) and Randy Newman. Despite its psych sleeve, the album hasn't aged well.

On 4, their last album produced by Lenny Waronker, their sound had hardened a bit with Ry Cooder on guitar and it contained covers of Witchi Tai To (Jim Pepper), Blackbird (Beatles) and Hard To Handle (Otis Redding) mixed with original material (notably Soft Sounding Music, with Cooder on bottleneck). I Love You Alice B.Toklas was the theme song for a Paul Mazurski movie starring Peter Sellers.

Ted Templeman went on to become the producer on Captain Beefheart's Clear Spot, as well as for the Doobie Brothers, Little Feat and Van Halen. John Peterson also drummed with the Beau Brummels.
(Vernon Joynson/Stephane Rebeschini/Matt Moses)

Θα χάριζα χρόνια από την ζωή μου αρκεί αν υπήρχε τρόπος να έβλεπα ζωντανά ειδικά αυτή την μπάντα που υπεραγαπώ. Ας έχει ο Θεός καλα (αν ζει ακόμα) αυτόν που έκανε αυτήν την πειρατική ηχογράφηση. Μιλάμε για ένα μπαράκι τότε κάπου στην Βοστώνη, δίπλα στο σπίτι του Ντάγλας, με ελάχιστο κόσμο να ακούει αυτή την μπάντα σε τραγούδια που δεν μπήκαν ποτέ στους δίσκους τους.
Όσον αφορά το κομμάτι και τους στίχους του, θα έλεγα πως εκφράζει με τον πιο αγνό και ευγενικό τρόπο τον έρωτα. Πόσο πιο γλυκά να μιλήσεις σε μία κοπέλλα που δεν ξέρεις καν το όνομά της?

I don't know who you are girl
but your eyes are gentle as morning rain
and i would hold you
and i would love you
but i don't know your name...

Μία hippie folk/psych επιλογή από το Lp των Καναδών Perth County Conspiracy που λεγόταν Perth County Conspiracy Does Not Exist και κυκλοφόρησε το (1970).

Keelan and Smith put together this trio in Stratford, Ontario, in 1969. They played satirical folk music, drawing on the words of Dylan Thomas, William Shakespeare and others and blending them with lyrics about love and peace.

Their Does Not Exist album came in a beautiful gatefold sleeve and is full of hippie folk/psych with appealing melodies and harmonies, which reach their zenith on the exquisite final cut, Crucifixation Cartoon. There's not a bad track on this album and lots of other pretty good ones (Midnight Hour, Easy Rider (a song about the film), You Have The Power and the gentle Lady Of The County). All are originals and some are preceded by narratives. The opening cut features an extract from one of Dylan Thomas' poems, Truth And Fantasy begins with a narration and later on side two an excerpt from William Shakespeare's As You Like It is put to music. There are similarities to the Incredible String Band and Everyone Involved here. Recommended if you enjoy stoned hippie folk/psych.

Ο Νick Drake αποτελει ενα ξεχωριστο κεφαλαιο  στη μουσικη. Είναι και θα είναι αξεπέραστος για πάντα. Δυστυχώς η αναγνώριση ήρθε μετά θάνατον. Αν με ακούει ή με βλέπει από κει που είναι, θα ήθελα να τον ευχαριστήσω ακόμα μία φορά για την μουσική που μας έδωσε.

Nick Drake - One of These Things First

I could have been a sailor
Could have been a cook
A real live lover
Could have been a book
I could have been a signpost
Could have been a clock
As simple as a kettle
Steady as a rock

I could be
Here and now
I would be, I should be
But how?

I could have been
One of these things first
I could have been
One of these things first

I could have been your pillar
Could have been your door
I could have stayed beside you
Could have stayed for more
I could have been your statue
Could have been your friend
A whole long lifetime
Could have been the end

I could be
Yours so true
I would be
I should be
Through and through

I could have been
One of these things first
I could have been
One of these things first

I could have been a whistle
Could have been a flute
A real live giver
Could have been a boot
I could have been a signpost
Could have been a clock
As simple as a kettle
Steady as a rock

I could be
Even here
I would be, I should be
So near
I could have been
One of these things first
I could have been

One of these things first

Σειρά για ένα garaze masterpiece των Sparkles για τους οποίους πολύ σύντομα θα κάνω αναφορά στο blog μου, καθώς επιτέλους κατάφερα να βρω όλα τα τους τα τραγούδια από τα 45αρια με mp3.
Ανέβασα επίσης αυτό το killer στο youtube το οποίο ναι μεν υπήρχε, αλλά όχι με τον ανάλογο "σεβασμό".


   

Personnel:
GUY BALEW sax A
JESSE BALEW sax A
GARY BLAKEY drms A B
BOB DONNELL bs A
CARL HUCKABY gtr A
STANLEY SMITH gtr A B C
JOHNNY WALLER piano A
CHARLIE HATCHETT gtr B
LUCKY FLOYD drms C D E
DONNIE ROBERTS gtr C
BOBBY SMITH bs C D E
LOUIE HOLT gtr D
JIMMY MARRIOT drms D E
GARY P. NUNN gtr D
STEVE WEISSBERG ld gtr E


45s:
1 The U.T./He Can't Love You (Caron 94) 1962
2 The Hip/Oh Girls, Girls (Hickory 1364) 1966
3 Something That You Said/Daddy Gonna Put The Hun On You (Hickory 1390) 1966
4 Jack And The Beanstalk/Oh Girls, Girls (Hickory 1406) 1966
5 No Friend Of Mine/First Forget (What Has Made You Blue) (Hickory 1443) 1967
6 Hipsville 29 B.C./I Want To Be Free (Hickory 1474) 1967


This was a very popular combo in West Texas between 1957 and 1972. Forming in Levelland in 1957, line-up 'A' did some recording at Norman Petty's studios in 1958 but nothing made it onto vinyl. They broke up for a while but later reformed with line-up 'B' and an unknown bassist. They underwent several further personnel changes. When Charlie Hatchet relocated to Lubbock to start a new outfit The Raiders he took Gary Blakey with him and a new line-up (C) resulted. For a while in 1965 (line-up D) they used two drummers, although Lucky Floyd was also used as a vocalist too.

Their first 45 really predates this book. U.T. stood for 'untitled' and was recorded in a garage in Clovis, New Mexico. Later in 1962 they signed for Hickory and Larry Parks, a drummer for Roy Orbison became their producer. They enjoyed some success with the resulting singles, particularly The Hip.

When Louie Holt and Gary P. Nunn left the band, Bobby Smith and Lucky Floyd headed to California changing the band's name to The Pearly Gate. This was around 1968. In fact they were scheduled to play a benefit for Robert F. Kennedy at the Americana Hotel the night he was shot. The band were involved with Al Perkins at this time and did a TV show called 'Judge For The Defense'. They later returned to Austin reverting back to The Sparkles and around 1970/71 Steve Weissberg, who had played lead guitar for John Denver, was in the band.

Για τα "μωρά" ο λόγος. Οι γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας, στα μάτια των αντίστοιχα ηλικιακά ανδρών παραμένουν  και είναι πάντα "μωρά". Ένα τέτοιο "μωρό" καλούσαν πριν πολλά χρόνια, με τον δικό τους έξοχο τρόπο οι Skip & the Creation. Μία μπάντα φάντασμα από το Colonial Heights, λίγο έξω από το Richmond της Virginia. Από το σεξτέτο αυτό, ξέρουμε μόνο τα μικρά τους ονόματα και αυτά   λόγω του οπισθόφυλλου. Εμφανίστηκαν από το πουθενά,  κυκλοφόρησαν  ένα σπάνιο πλέον Lp το 1966 και εξαφανίστηκαν λίγο μετά. Περίεργος ο τίτλος του δίκου "Mobam" που κατά μερικούς σημαίνει "Makers Of Bad Ass Music".

Όντως,....το κάλεσμα που έκαναν στο "μωρό", το έκαναν με Bad Ass Music και είναι βέβαιον πως το  "μωρό" τους άκουσε...Αμφιβάλει κανείς?

Υ.Γ. Μία λογική γυναίκα μέσα σε 1:52 (όσο διαρκεί το τραγούδι) πρέπει να ανταποκριθεί.

Οι αντοχές της Ελληνικής κοινωνίας καλώς ή κακώς, είναι ατέλειωτες. Δε πρόκειται να εκραγεί με τίποτα και ποτέ και ας έλεγαν οι Skip Bifferty ότι This We Shall Explore. Οι εποχές  που ο Έλληνας σήκωνε το πάνω κεφάλι τέλειωσαν ανεπιστρεπτί. Τώρα νοιάζεται μόνο για το κάτω κεφάλι να μένει όρθιο.

Οι Skip Bifferty (πρωτύτερα ήταν με το όνομα The Chosen Few μέλος των οποίων κατέληξε στους Lindisfarne με την εξαίσια Lady Ελεωνόρα) ήταν μία Βρετανική μπάντα από το Νίουκάσλ, η οποία ιδρύθηκε το 1966.

Η επίσημη δισκογραφική τους παρουσία μπορεί να ήταν ελάχιστη αλλά οι live εμφανίσεις τους ήταν πολλές όπως πολλές ήταν και οι αλλαγές στα μέλη του γκρουπ (π.χ. 3 ντράμερς).

Μετά την διάλυση του γκρουπ (το 1968 κατόπιν έντονων διαφωνιών με τον μάνατζερ τους) η μάλλον πιο δημοφιλής παρουσία ήταν του κιθαρίστα John Turnbull, όπου όσοι τυχόν έχουν κάποιο δίσκο του Ian Dury and The Blockheads θα τον δουν να αναγράφεται.

Πρόκειται για ένα κομμάτι κλασικό δείγμα Βρετανικής ψυχεδέλιας υψηλών προδιαγραφών, το οποίο εμφανίστηκε πολύ αργότερα ως μπόνους τρακ….ευτυχώς.

Να ένα πανέμορφο λουλούδι από τα 60ς που μας δίνει τα αρώματα του ακόμα διότι πολύ απλά δεν μαραθηκε και ούτε πρόκειτε να μαραθεί ποτέ. Είναι από αυτά τα λουλούδια που οι ευωδιες του απευθύνονται και αρέσουν σε λίγους, για αυτό είναι και ανεκτίμητες.

Η μπάντα από το Τρόι της Νεας Υόρκης. Έβγαλε μόνο ένα 45αρι το 1966 και καλά έκανε...αυτό και μόνο αρκούσε για να εκφράσει άψογα την τεχνη του garaze στην ήρεμη μορφή του. Το όργανο υπερτερεί , το μπάσο είναι διακριτικό και τα τύμπανα συνοδεύουν άψογα...μάταια θα ψάξετε για κιθάρα. Να που δεν χρειάζεται.

Όσον αφορά το κορίτσι που πήρε τότε τα λουλούδια αλλά δεν είχε συμπεριφερθεί σωστά σε ένα αγόρι που την αγαπούσε....πήρε την εξήγηση που της άρμοζε, για να χαμηλώσει λίγο την μυτούλα της.

It really
makes no difference if you like what you see in me
Not a chance babe,
‘Cause I’m happy,
That we are free
What you say girl,
It don’t have no effect on me
So, if someone sends you flowers, babe,
You know it wasn’t me.

Τα χρόνια που τα βινύλια έπαιζαν ακόμα τον καθοριστικό ρόλο στην ζωή των μουσικόφιλων, η δυνατότητα απόκτησης ενός καλού HiFi δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Δεν ήταν διότι τα χρήματα για την απόκτησή του ήταν πολλά. Το κεφάλαιο HiFi είναι γενικά μία αμαρτία που δεν είναι του παρόντος. Η ουσία είναι πως όταν ποτέ αγόραζες ένα καλό ζευγάρι ηχεία, θα έπρεπε και αυτό να στρωθεί, (όπως αντίστοιχα η μηχανή εντός αυτοκινήτου), προτού σου δώσει αυτά που μπορούσε.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το αυτί όλων όσων ακούνε επί χρόνια μουσική. Στην αρχή δεν είναι εύκολο να δεχτεί όλα τα ακούσματα. Όσο όμως περνάνε τα χρόνια, αφενός μεν μαλακώνει, αλλά αφετέρου αποκτά και άλλου είδους ευαισθησίες, αναπτύσσοντας και περαιτέρω απαιτήσεις (ακόμα και σε επίπεδο στίχου, ο οποίος θα πρέπει κάτι να σου λέει).


Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το πω σύνθετες μουσικές, αλλά νομίζω πως μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο eclectic. To παρακάτω άκουσμα από τους Spirit εκφράζει αυτό ακριβώς που θέλω να περιγράψω. Αν τύχει ποτέ να ασχοληθείτε διεξοδικά με τους Spirit, θα πρέπει να ερευνήσετε τις μορφές των Εντ Κάσιντι και Ράντι Καλιφόρνια.

Καλή ακρόαση.

Spirit - Give A Life, Take A Life (1969)

It's your job, you're not paid to feel,
You seem confused by your own ideals ,
Life and death, is what you're saying,
And if I speak, am I betraying ? ,

I was taught you'd care,
But, now I'm thinking, this ship is sinking,
And I'm scared,
'Cos you have the right to take my life away.

Peace on Earth is what you're teaching me,
Give a life, take a life
But do we practice what we preach ? ,
Give a life, take a life
Althou' I question if it's just,
Give a life, take a life
When you say it's time, then I might,
Give a life, take a life

I was taught you'd care,
But, now I'm thinking, this ship is sinking,
? And I'm scared,
'Cos you have the right to take my life away.

Σε συνέχεια του ποστ από τους Spirit περνάω στο τωρινό. Είχα την τύχη ως Ελληνικό μπλογκ να αναδείξω πρώτος ή από τους πρώτους στην πατρίδα μας πριν 6 χρόνια, αυτή την άγνωστη μπάντα. Είναι ή ήταν άγνωστη διότι δεν υπήρχε τρόπος πρωτύτερα να γίνει γνωστή.

Αν λοιπόν οι Spirit ψάχνουν ένα πιο απαιτητικό αυτί, οι Appaloosa (Απαλούσα), απαιτούν ίσως ένα ακόμα πιο απαιτητικό. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού πριν 40 περίπου χρόνια έδρασε για λίγο δυστυχώς χρονικό διάστημα μία μπάντα μάλλον ασυνήθιστα για τα δεδομένα της εποχής. Το γκρουπ που είχε το περίεργο αυτό όνομα (ίσως το πήραν από την ράτσα αλόγων Appaloosa) δεν είχε στις τάξεις του ντράμερ.

Το κουαρτέτο είχε στις τάξεις του, τους John Parker Compton (singer/acoustic guitar), Robin Batteau (violin), Eugene Rosov (cello) και David Reiser (electric bass). Έβγαλε μόνο ένα δίσκο με παραγωγό τον Al Kooper, ο οποίος παίζει keyboards και κιθάρα σε μερικά κομμάτια ενώ συμμετέχουν και μέλη των Blood, Sweat & Tears.

Συνθέτης όλων των κομματιών ήταν ο John Parker Compton μόλις 19 ετών, ο οποίος συνέχισε με προσωπική καριέρα (ψάξτε ή ζητήστε μου το Live at the Turk's Head Coffeehouse) και συνεχίζει να βγάζει μουσικές υψηλού επιπέδου. Ίσως σας βάλω κάτι μία άλλη φορά από τα καινούργια του.

Οι αρχικές ρίζες του γκρουπ ήταν στην Βοστόνη (όχι όμως η συνέχεια του), Στην πορεία προέκυψε ο κύριος Al Kooper (Blues Project), που έκανε την παραγωγή. Προφανώς δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο παραγωγός και ενορχηστρωτής Lew Merenstein στο Astral Weeks του Van Morrison, επιδίωξε επίσης συνεργασία μαζί τους, σε σημείο που έγινε «μονομαχία» μεταξύ Merenstein και Kooper για το ποιος θα κάνει την παραγωγή.

Φανταστείτε το σκηνικό στα πολυσύχναστα στούνιο της Κολούμπια, από όπου πέρναγαν καθημερινά μουσικοί γίγαντες, να παρακολουθούν οι δύο αυτοί παραγωγοί άφωνοι το γκρουπ. Τέτοια ονόματα παραγωγών θα ανακατευόντουσαν με τυχαίους μουσικούς σε μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες (Columbia) ρισκάροντας ποτέ την φήμη τους?

Οι όποιες συγκρίσεις με την τωρινή δραματική κατάσταση είναι τουλάχιστον τραγικές εκτός φυσικά εξαιρέσεων.

Appaloosa – Thoughts of Polly (1969)

Driving southward, crossing the state line,
Heading towards the cities, leaving the sweet pine.
Golds and yellows,
In the meadows,
Near the country streams,
She sits fanning,
While I'm planning,
Our future dreams,
She's my soul, my life,
Destined to be my wife, and I love her so,
Everywhere I go.

Noiseless motion,
Like an ocean,
On the country road,
Takes me back when,
We were both ten,
To places we once strode,
She's my soul, my life,
Dressing to be my wife, and I love her so.
Everywhere I go in the morning.

Arlo Guthrie, ο γιός του Woody Guthrie.
Απολαμβάνουμε ποίηση, συναίσθημα, χρώματα...μουσική
Όποιος με πληροφορήσει το ποιός έπαιξε αυτά τα απίστευτα keybords στο κομμάτι που έβαλα, θα του χαρίσω το δίσκο.

From his beautiful melodies to his fantastic lyrics to his truly perfect voice, in many ways, Arlo Guthrie is the ideal folk singer. His vocal range is normally in the lower registers, yet he has no problem taking on the higher notes, and does this often for emphasis. The tenor with which he sings is very raw and honest, and Guthrie's songs give the listener the feeling as if he is sitting in the same room. This musical intimacy is one of the most difficult things to accomplish on record, yet Guthrie pulls it off in a seemingly effortless manner. Adding to the wonderful mood of his music, Guthrie's songs have an overall uplifting and light feeling, and even when he is addressing heavier subjects, there is always a brilliant play on words or a certain sound in his voice that keeps things from getting into a "down" mood. This is one of the key aspects to his place high above other folk singers, as Guthrie is a true entertainer and clearly understands that it is not just "what" the story is, but much more in how the story is told. As a storyteller, Guthrie knows few equals, and to this day, his live performances remain some of the most enjoyable and entertaining shows of any artist of any genre. Any single aspect of Arlo Guthrie's musical prowess would be enough to make a single artist successful, yet Guthrie has the great voice, and the superb writing ability and stage presence that makes him a true icon in the world of music.

Arlo Guthrie  - Chilling Of The Evening (1967)

Warm me from the wind and take my hand
A song is sounding, softly singing
My song is cast upon the rainbow waves
Forever splashing in the sunlight
Prove to me there's a love still left
In all of this emptiness all around me
Yes take me from the chilling of the evening
Though you know my love that I must go
A following the winds that blow inside me
I've nowhere left to run or hide
Except if you will come and run beside me
And even if you do there'll be a lot
For us to do to keep believing
Yes take me from the chilling of the evening
And now my time has come down many streets
I'm coming from a night decaying
The song that itself sings stands all alone
I cannot even hear it playing
Now to leave before I understand
Just what it is I know I'm leaving
Take me from the chilling of the evening
Of the evening

Destination Nowhere είπαμε πως λέγετε αυτή εδώ η γωνιά. Να σήμερα μία ευκαιρία να μπείτε στο νόημα του τι εννοώ, αρκεί να κάνετε τα εξής απλά πράγματα.

Ακούτε το τραγούδι και διαβάζετε παράλληλα τους στίχους έχοντας φόντο την φωτό που έβαλα. Είναι βέβαιον ότι ο Jim Sullivan ξέρει από κει και πέρα τον τρόπο, να φέρει στην επιφάνεια τα βιώματα και τις θύμησες σας, κάνοντας τις διαπιστώσεις που πρέπει.

*There's a highway
telling me to go where I can.
Such a long way,
I don't even know where I am.
Such a long way …long long way.

Gonna sit right here where I am
and it's easier to stay here,
think I know my way here
I'm gonna lay here alright.

Tomorrow I'm gonna hang my feet in a stream,
pretending my world is real, yours a dream.
And no highways …highways.

I'm gonna sit right here where I am.
And it's easier to stay here.
Think I know my way here.
I'm gonna lay here alright.

Taking time now.
City life ain't my cup of tea.
And it's fine how
some take it like gulls do the sea.
Needing highways …highways.

I'm gonna sit right here where I am.
And it's easier to stay here.
I think I know my way here.
I'm gonna lay here alright.
Gonna sit right here and write a song
every time one comes along
I'm alright …gotta be alright …*

Μαρέσει να ταξιδεύω τη νύχτα όσο πιο αργά μπορώ παρακαλώντας να μην ξημερωσει μεχρι να φτάσω…αν φτασω,  στην σχεδόν απόλυτη μοναχικότητα των δρόμων. Βοηθάει σε πολλά ένα τέτοιου είδους ταξίδι.  Αυτό θα συμβεί ξανά σε λίγες ώρες, γεγονός που επιβάλλουν οι πάσης φύσεως υποχρεώσεις μου. Destination Nowhere σε ένα …. Lonesome Highway παρέα με Ρόρι, ελπίζοντας…..να βρω το δρόμο της επιστροφής για να τα ξαναπούμε.  Αυτό είναι το τελευταίο μου ποστ μέχρι τα τέλη Αυγούστου  εδώ στη γωνιά μου.

Ώρα καλή σε όλους σας.


Rory Gallagher - Lonesome Highway

Well its a winding highway,
that never seems to end,
Well we all must travel,
We'll not pass this way again,
Are you going my way,
well won't you lend a hand,
Well it sounds like thunder,
but it could be a hurricane,
Looks like Chain Lightnin',
but its just my blues again,
Sure don't look inviting,
when you see those clouds of rain,
Yea, Yea
I wish it were the morning,
'cause the night feels oh so long
With a windswept skyway,
it don't look good my friend,
Tomorrow might be my day,
who knows which way the wheel might turn……….

Psychspaniolos wrote:Αυτό είναι το τελευταίο μου ποστ μέχρι τα τέλη Αυγούστου  εδώ στη γωνιά μου.

Ώρα καλή σε όλους σας.

και αερα στα πανια σου

καλα μπανια μεγαλε   

Ετσι είναι από την στιγμή που γυρίζεις πίσω. Όλα βέβαια τελειώνουν όπως και αυτό το καλοκαιράκι που δεν έφτασε ούτε στο ελάχιστο, όχι για να γεμισουμε τις μπαταριες, αλλά έστω να δούμε τι χρώμα έχουν. Ας μην παραπονιομαστε όμως διοτι συνανθρωποι μας ουτε αυτό το λιγο δεν ειχαν.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν, καλα να περνατε και παντα με υγεια για ολους.

Bonnie And Clyde το διδυμο που παραμένει μύθος μετά από τόσα χρόνια. Και οι δυό τους το είχαν πάντως ευχαριστηθεί ξέροντας το τέλος που θα έχουν. Θα μου πείτε έκαναν εγκλήματα. Παρόλαυτα έγιναν μύθος. Γιατί? Διότι πέραν των εγκλημάτων κάποιες αλήθειες κρύφτηκαν...οπως πάντα.
Και το κομμάτι όμως μαρεσει από τον Gainsbourg και την....Brigitte Bardot

Από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες που ευτυχώς ζήσαμε για να την δούμε έστω και σε βίντεο.
Χρόνια μετά από το Μόντερέι, το οποίο ευτυχώς βιντεοσκοπήθηκε με εξαιρεική ποιότητα, κυκλοφόρησε άλλη μιαμιση του φεστιβάλ αυτού.
Εδω έχουμε τον Κάντρι Τζο και τη μπάντα του να μας μιλάει για μία μοναχική γυναίκα, εξαιρετικά απρόβλεπτη που είχε εμμονή με το θάνατο...τη Μάρθα Λορέιν.
Το κομμάτι αυτό υπάρχει βέβαια στο Electric Music for the Mind and Body.
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, μαθητής λυκείου πήγαινα ένα πρωι σχολείο κατεβαίνοντας την Φορμίωνος. Κάπου δεξιά υπηρχε ένα μικρό δισκάδικο που λεγόταν Ρυθμός. Εκεί πρωτοείδα το εξώφυλλο του δίσκου και μου άρεσε. Τη μπάντα δεν την ήξερα καν.


Το επόμενο πρωί πήγα σχολείο αγοράζοντας πρώτα το δίσκο. Ηταν ο δεύτερος που αγόρασα ποτέ μου.Μία μικρή λετπομέρεια. Πικ απ ακόμα δεν είχα.

Αναμεσίς δε ένα διάλλειμα θα ήθελα να πω (δεν ξέρω αν έχει ήδη ειπωθεί) πως ο Τζόνι Ουίντερ στις 16 Ιουλίου έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ταπεινός καλλιτέχνης που δεν τον έφαγε η γκλαμουριά όπως κάτι άλλους. Νάνε καλά όπου κι αν πήγε.
Οι «παλιοί» τον θυμούνται ίσως στο Γούντσοκ να παίζει την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ που έβαλα.

Rest in piece Johnny


Johnny Winter - Mean Town Blues
Lord my mother she done told me and my father done told me
My father told me too, yeah my mother she done told me
And my father done told me, my father told me too, it's a mean old town to live in by yourself

Yeah, work for a dollar or several thousand, could not save a dime
You know I worked for a dollar, or several thousand, man couldn't save a dime
Ain't nobody worried and there isn't nobody's crying

Yeah, I got my hands outside to get a hold on, try to get some of my cash
Lord I try to get my hands outside to get a hold on, try to get some of my cash
It's those great big smiles to keep us out of that trash

So I packed up my suitcase and I move on down, hit that lonesome road
You know I packed up my suitcase and I hit that lonesome, move on down
I'm still crying to make it when the day was done

Κάποτε, σπουδαστής ακόμα (αλλά και ως μαθητής) άκουγα κάθε μέρα 4-5 τον περίφημο τότε Γιάννη Πετρίδη. Ένα μεσημέρι είπε «σήμερα θα σας βάλω ένα νέο είδος μουσικής που βγήκε πριν λίγο καιρό στην Αμερική και που δεν είχαμε ακούσει ξανά. Έβαλε κάτι ονόματα, όπως Orange Juice Jones, L.L. Cool Jay κ.λ.π. Η μουσική λέει αυτή λέγετε rap.

Αμ έλα όμως που δεν βγήκε τότε αλλά πολύ παλιότερα.



Όσον αφορά το περιεχόμενο του κομματιού, ήταν ποίημα στα 60ς και έχει μεγάλη ιστορία ανάμεσα στους Αμερικάνους μαύρους. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο κι επιβεβαιώνεται διότι τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης συνταγή δεν θα αλλάξουν ποτέ. Υπάρχουν αντιρρήσεις?



The Revolution Will Not Be Televised

You will not be able to stay home, brother
You will not be able to plug in, turn on and cop out
You will not be able to lose yourself on skag and
Skip out for beer during commercials
Because the revolution will not be televised

The revolution will not be televised
The revolution will not be brought to you by Xerox
In 4 parts without commercial interruptions
The revolution will not show you pictures of Nixon
Blowing a bugle and leading a charge by John
Mitchell, General Abrams and Spiro Agnew to eat
Hog maws confiscated from a Harlem sanctuary
The revolution will not be televised

The revolution will not be brought to you by the
Schaefer Award Theatre and will not star Natalie
Wood and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia
The revolution will not give your mouth sex appeal
The revolution will not get rid of the nubs
The revolution will not make you look five pounds
Thinner, because the revolution will not be televised, Brother

There will be no pictures of you and Willie Mays
Pushing that shopping cart down the block on the dead run
Or trying to slide that color television into a stolen ambulance
NBC will not be able predict the winner at 8:32
Or report from 29 districts
The revolution will not be televised

There will be no pictures of pigs shooting down
Brothers in the instant replay
There will be no pictures of pigs shooting down
Brothers in the instant replay
There will be no pictures of Whitney Young being
Run out of Harlem on a rail with a brand new process
There will be no slow motion or still life of Roy
Wilkins strolling through Watts in a Red, Black and
Green liberation jumpsuit that he had been saving
For just the right occasion

Green Acres, The Beverly Hillbillies, and Hooterville
Junction will no longer be so Goddamn relevant, and
Women will not care if Dick finally gets down with
Jane on Search for Tomorrow because Black people
Will be in the street looking for a brighter day
The revolution will not be televised

Η σοκολάτα ήταν μια τεράστια ανακάλυψη του ανθρωπίνου είδους. Αν μάλιστα συνδυαστεί και με τον βασιλιά Ελβις, μπορεί να βγει ένα παράξενο μιξ, σαν αυτό το downtempo (ώρες ώρες, μερικά επιλεγμένα μου αρέσουν) mix κομμάτι (ακούγεται και ο Muddy Waters) των Tosca, ήδη 20 ετών παρακαλώ (ως σινγκλ βγηκε το 94, στο δισκο το 99), το οποίο ακούγεται πραγματικά περίφημα. Η μπάντα αυτή (ένα ντουετο) είναι από την Βιέννη.



Προσοχή στις σοκολατες…ποτέ στον βασιλιά Ελβις

«…..And my soul has been psychedelicized…..»

Μαύρη ψυχεδελική δύναμη από τους Chambers Brothers. Ένα power κομμάτι της εποχής να τα σπας κανονικά και με το νόμο. Υπάρχει σε τρεις εκτελέσεις. Το βίντεο βέβαια υπάρχει λόγω μίας ταινίας του μεγάλου Κλιντ Ισγουντ που λεγόταν Coogan's Bluff το 1968.
Προσέξτε όμως και μία διαφορά, άσχετα αν είναι έργο συνεπώς το όλο σκηνικό φτιαγμένο. Ο κόσμος ακούει και χορεύει. ΤΟΤΕ ΑΚΟΥΓΕ, ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ…….
Είμαι τυχερός διότι ακριβώς τέτοιο σκηνικό το πρόλαβα, στην τότε ακόμα ανοιχτή Αίγλη Ζαππείου στην Αθήνα. Ψάξτε λίγο τι σήμαινε για την Ελλάδα και την μουσική, η Αίγλη Ζαππείου. Ιερός χώρος.
Τώρα ως διασωληνομένοι, αποβλακωμένοι, μουρόχαβλοι κάθονται όρθιοι με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι στο χέρι. Λογικό όμως. Με τι να χορέψουν με αυτά που τους έμαθαν να ακούν.



Chambers Brothers - Time Has Come Today

Time has come today, young hearts can go their way
Can't put it off another day, I don't care what others say
They say we don't listen anyway
Time has come today, hey

Ohh, the rules have changed today, hey
I have no place to stay, hey
I'm thinking about the subway, hey
My love has flown away, hey

My tears have come and gone, hey
Oh my Lord, I have to roam, hey
I have no home, hey
I have no home, hey

Now the time has come, time
There's no place to run, time
I might get burned up by the sun, time
But I had my fun, time

I've been loved and put aside, time
I've been crushed by the tumbling tide, time
And my soul has been psychedelicized, time
Time

Now the time has come, time
There are things to realize, time
Time has come today, time
Time has come today, time

Time, time, time
Time, time, time
Time, time, time
Time

Ohh, now the time has come, time
There's no place to run, time
I might get burned up by the sun, time
But I had my fun, time

I've been loved and put aside, time
I've been crushed by tumbling tide, time
And my soul has been psychedelicized, time
Time

Now the time has come, time
There are things to realize, time
Time has come today, time
Time has come today, time

Time, time, time